Varen in Venetië

Speciaal de wekker gezet om de dag vroeg en fruitig te beginnen. Vroeg is een relatief begrip, want van hier uit is het toch nog 10 min met de bus en 35 met de boot. Ik heb hier rekening mee gehouden bij het kiezen van een camping. Hoe meer naar Lido di Jesolo, hoe langer in de bus. ( ik had gedacht aan taferelen, die we ooit aan het Lago di Garda hadden meegemaakt: 11 campings afgaan voordat je iets vindt, vandaar dat ik vanuit Nederland een reservering had gemaakt. )
We vertrokken met de bus die alle campings afgaat. Even wachten voor de boot, die op zijn Italiaans afmeerde: trossen rond de dukdalf en op die manier afremmen! En toen naar de overkant, vol verwachting klopte ons hart. Wat ons niet verbaasden, waren de grote groepen Japanners, wat mij wel verbaasde was dat mensen bij de eerste brug al gaan staan en eindeloos veel foto's nemen van het uitzicht en op de volgende brug ook en de volgende... Jongens: er komt nog meer!
Het San Marco plein had niet het effect wat ik ooit wel heb gevoeld bij het zien van de Arc de Triomphe en het Corcovado beeld in Rio: wauw het bestaat echt en hier ben ik dan! Het was anders, kleiner en minder indrukwekkend. Wat ik gedurende de dag wel heel mooi vond waren alle Palazzo's grenzend aan het water. Eerst dacht ik dat James Bond uit ieder kanaal kwam speeden en ook dacht ik aan the Italian job en zag huizen in elkaar storten. Sommige huizen zouden dat ook best willen, andere staan er trots, sierlijk en goed onderhouden bij. We gingen van het San Marco naar de buurt, en brug, Rialto. We dronken koffie aan het grote kanaal. Dat is echt heel levendig, druk en van alle tijden. De mooie, oude gondola's en de hedendaagse afgeladen vuilnisboten. Want tussen al die toeristen, zijn er ook nog mensen die moeten werken en de trappen nemen met ingenieuze karretjes, die de trappen op kunnen, deze zijn volgeladen met dozen, waterflessen of koffers van aankomende gasten. Je moet je echt instellen op de mensen massa! Maar een ieder vaart, loopt vredig langs en door elkaar. Je voelt de eeuwenoude grandeur, maar niet alles is even goed onderhouden. De winkels getuigen van het Venetiaanse glas, wat al eeuwen in Murano wordt gemaakt. Veel kleuren, geuren en nationaliteiten. We dachten over een gondel nemen, maar zagen een fantastische houten watertaxi. Een model Riva en deze werd iedere 3 maanden geschuurd en gelakt, vandaar de prachtige diep houten kleur. We maakten een deal en de chauffeur nam ons mee langs het Canale Grande en kleine kanaaltjes met hier en daar een soort oevertjes van smalle straatjes, daarna gingen we naar het grote water, langs het San Marco plein en op ons verzoek zette hij ons af bij het Peggy Guggenheim museum. Daar werden we opgewacht door iemand die ons begeleidde naar de kassa!
Het museum is gesitueerd in het vroegere woonhuis van mevrouw Guggenheim. Zij is ook zelf in de tuin begraven sinds 1979. De collectie die zij heeft samengebracht is heel afwisselend, van Dali en Picasso tot Calder en Pollock. Het gebouw was ooit gepland als een 4 hoog Palazzo, maar is nooit verder afgebouwd dan de begane grond. Het is dus een overzichtelijk museum. Hierna waren we toch wel wat moe en bevangen door drukte en warmte. We aten even een panini op een terras en liepen van Maria del Salute naar de brug over het Canale en terug naar San Marco en de boot. De boot vertrok om 15.45 en bracht ons weer naar de bus langs de campings. Wat een ervaring.
Dinsdag: vandaag een rustdag voor benen en ogen. Uitgeslapen, maar de geplande zon liet op zich wachten. Even een grotere handwas gedaan, omdat we nu de tijd en de bomen voor een waslijn hadden! Tja, nu 10 dagen onderweg, dus even wat textiel opfrissen. Later in de middag kwam toch wel zon en genoten wij van de golven in de zee en het strand. Fijn ook dat dat zo dichtbij is. Vanavond even een bui, maar dat mocht geen naam hebben. Angela en Rene zitten aan de overkant van het water en zeilen een boot van Griekenland naar Koper, maar hebben 50 knopen wind, dus dat is heel andere koek! We gaan zo plannen maken voor morgen....